De Mann, de över Water löppt

„Ey Heide! Gugge mal! Da latscht ehner ibbers Wasser!“,  röppt de Heiner. Totaal luud. Heide kiekt en beten na links un denn ook totaal luud: „Echt jetze!“. Denn kieken beid op mi. Ik hale toeerst Luft. „Dat is Harms Hollatz. De fischt na ole Tradition. Düchdig frö rut mit dat Schipp, wenn de Wind vun Land weiht. Un avends wedder rin, wenn de Bries vun de See kummt.“, maak ik en korte Beschrieven. För de Gäst langt dat nich.

Heide wiest mit den graade Finger na den Harms un fraagt wedder totaal luud: „Na! Gann ich dasse glooben? Wo issen der Gudder jetze?“. Ik rull kort de Ogen. Denn maak ik mi den Finger natt, so dat Heide un Heiner dat ook sehn, un holl em kort na baven. „Oplandig is hüüt nich. Denn steiht dat Boot op Reede.“, maak ik de nakamen Beschrieven. Langt för de Gäst jümmer noch nich.

Nu is dat an´´ n Heiner, en beten luder Fraag praat to hebben: „Wie gannen der danne ibbers Wasser latschen?“. Ik maak en poor Schritt för Schritt hen to´´´´ n Kieshümpel. Un maak denn, dull rohig, een leste Verkloren: „Ook dat is Tradition. Bannig oolt. Siet över tweedusend Johr.“