De Mann, de över Water löppt (Deel Twee)

Greifswald (SPA): Heide un Heiner klattern daal vun den Müller sien Kieshümpel. Ik maak op Keunig un holle Heide miene Hand. Denn gahn de twee na links, wo en smallen Padd blang dat Water föhrt. Ik sliek mit en beten Afstand achterher.

De twee Gäst kamen na de Reet, wat sik rechts breet in dat Water reckt. Annersiet staht de Boosch dicht bi de Paad. Un opmaal deed ik en Schree höörn. Totaal kort un totaal luud. Heiner dreiht sik üm un maakt en Momang en bleek Gesicht. Denn is wedder goot un de Farv stiggt rin in sien Kopp. Ik stüürn op to Heide un Heiner. Heide hett de Mund wied apen und wiest op en Ding. Dat hangt dor. Denn seggt se: „Ooch nöö. Das iss ja blosn Gäbbi, das miche so erschroggen hat.“ Nu will se mit de Finger de Mütz ut de Struk plöcken. Ik kaam en beten en Raasch un roop: „Anhollen!“.

Denn is Swiegen. Een ganze Minuut. Ik tell bet sösstig und mak de Bewies, dat ook Sachsen för een Wiel de Babbel hollen könen.

De Stimm vun de Heiner kumt as eerste wedder: „Die hat do bstimmt eener verlooren. Oda nich?“ Ik mak een niege Verkloren: „Dat is en Marker vun Hollatz. Disse wiest em de Oort, wor he sien scheun Sniekers in de Sand steken hett, beför he de Stevel antreckt hett. Ook en ole Tradition.“ „Heestn dasse, dör hat sehne guhden Bodden hier im Dregg verbuddelt?“, fraagt Heide totaal luud. Ik nickköppe kort un segg met en Beacht na rechts: „Dat is de Bodden. Dat anner sin Schoh. Dat is en lütten Verscheel.“ Liekers fallt de Heide stracks nerm de Kneen un formt en groot Buddelhand. As en Moltworm. Wedder ik: „Anhollen! Aver nich dor.“

Heide kiekt hoog to mi. Ik maak en kleen Stubs bi de Kant vun de Mütz. „De Schoh sünd annerwegens. Dat is en Buddeltekenwinkel. Düchdig swoor Navigatschoon. Hett blaot de Hollatz in sien Brägen.“