Sunter Stefan

„Moin Wiehnachtsmann!“, roop ik. Ofschoonst ik weet, dat dat us Naver Stefan is. Ik dreih mi üm un bewohr, dat mien Söhn verswunnen is. Verstekt, denk ik un murmel de Stefan in sien Ohr: „Un wo verkloor ik nu mien Lütten, dat du keen rode Mantel antrecken deist?“ He mag dat nich höörn. „Ho, ho, ho! Hier kumt de Wiehnachtsmann!“, röppt Sunter Stefan un wi gahn in de Stuv.

 

De Söhn sitt op de Schooss von mien Froo un aten ji en poor Wöör in dat smucke Gesicht. Denn seggt mien Wief, so dat dat all verstahn: „Dor hett sik de Wiehnachtsmann bi en anner Kind wohrschienlich smuddelig makt. Denn mutt he de rode mit de blau Mantel uttuschen. Du weet, dat is di ook maal passert.“ Goot, denk ik, dis is nu kloart. Un stracks övernehm de Stefan dat Woord. En beten Warm-up, mien Söhn reziteert dat Gedicht, dat he butenkopps lehrt (en Veerregen), un denn is de Bescheerung ut de Kartüffelsack, den ik siet Minschendenken blooss för disse besünner Begeefnis in de Schapp liggen heff.

 

„Bedankt, Wiehnachtsmann!“, röppt mien Sohn, smiet sik en Spekulatius in Mund un nimmt sik dat gröttste Paket. Nu packt he siene Carrera-Rennbahn ut. Tominnst weet ik, wat ünner de Geschenkpoppier verstekt is. Ook ik will de Wiehnachtsmann Adieu seggen. Aver he hett sik in de Twischentied en warm Platz op us Couch sekert. „Ho, ho, ho!“, röppt he. „Hest du noch en Sluck?“

 

„En Klöötenkööm?“, fraag ik torüch un mutt breet grienen. „Nehm ik!“, seggt Sunter Stefan un grient ook. Ik gah to mien Köömschapp, plöcke de Buddel ut en groot Reservoor, kleie dree Glass un gah torüch. „Hest du keen Schokolaadbeker?“, fraagt de Wiehnachtsmann. Ik bün nu en beten züünich: „Maak en höhl Hand un ik smeer jem mit Nutella in.“

 

Een Stünn later…

 

Ik deed jüst noch en Stück Holt bi dat Kameenfüür leggen. Vun de Vinüülspeeler hallt dat wiehnachtlich Leed Jingle Bells wedder. Mien Sohn maracht mit de lütter Geschenke un snökert von Tied to Tied ut de Pott mit Slickerkraam. Sunter Stefan sitt op de Couch. Ik nu ook. De Froo räumt de leddig Buddel Klöötenkööm vum Disch un deit nu mit en niegen Buddel utwesseln. Bannig eddel, poolsch Wodka. Twee Sto-Gramm-Glass stahn praat.

 

Een mehr half Stünn later…

 

Niegen Holt loodert in Kameen. De Wiehnachtsmann hett jüst sien Mantel, sien Boort un sien Mütz afleggt. Nu süüt ook mien Lütten, dat dat de Naver Stefan is. De seggt: „De reaal Wiehnachtsmann müsst twischendör na Afrika un geevt mi de Opgaav, em to helpen.“ Mien Söhn nickköppt kort un speelt denn wedder. Stefan seggt to mi: „Sühst du. So licht is dat.“

 

Een Stünn later…

 

Der Wiehnachtsmann sitt op de Bodden un speelt flietig mit de Carrera-Rennbahn. De Lütte kiekt to. Vun de Vinüülspeeler singt Robert Plant „Dazed and confused“. Ik wrang en leste Dröppel ut de eddel poolsch Wodkabuddel.

 

Twintig Minuut later...

 

Mien Froo sitt an de Köökdisch un striekt Sekunnliem op veer Stücken vun de Carrera-Rennbahn, dei de Wiehnachtsmann mit siene resige Fööt jüst breekt hett. De Bahn deit nu blooss 3,70 un nich 4,90 Meter utmeten. Ik  bring de Lütten in sien Nüst un he slöppt fuurts in. Sunter Stefan snurkt totaal luud op de Couch.

 

Föffteihn Minuut later…

 

Ik heff de Wiehnachtsmann över mien Schuller hievt. Sien Döörslötel holl ik in de Hand. To mien Froo segg ik: „Ik draag maal Sunter Stefan to siene Rendeerten.“